เกียรติศักดิ์รักข้า มอบไว้แก่ตัว

เกียรติศักดิ์รักข้า มอบไว้แก่ตัว

                        มโนมอบพระผู้                      เสวยสวรรค์

            แขนมอบถวายทรงธรรม์                  เทอดหล้า

            ดวงใจมอบเมียขวัญ                           และแม่

            เกียรติศักดิ์รักของข้า              มอบไว้แก่ตัว

                                                                        ร.6

                        ทุกครั้งที่อ่านพระราชนิพนธ์ของล้นเกล้า รัชกาลที่ 6

ที่ทรงแปลจากภาษิตนักรบโบราณซึ่งเดิมเป็นภาษาฝรั่งเศส ผมจะเกิด

ความรู้สึกฮึกเหิม ภาคภูมิใจ ในความเป็นชายชาติทหาร ที่มีเกียรติ

มีศักดิ์ศรี พร้อมที่จะพลีตนเพื่อประเทศชาติ

                        ผมเองเคยตั้งความปรารถนาว่าจะต้องเป็นทหาร เนื่อง

จากอาศัยอยู่กับคุณลุงที่เป็นทหาร ลูกชายทุกคนของท่านก็เป็นทหาร

ลูกสาวทุกคนก็แต่งงานกับทหาร ดังนั้นภาพที่เห็นจนคุ้นชินคือ ภาพ

ที่เห็นชายชาติทหารที่ออกวิ่งยามเช้า ภาพการฝึกทหาร ล้วนเป็นสิ่งที่

หล่อหลอมให้ผมเกิดความรัก ความภาคภูมิใจในอาชีพนี้ ผมทุ่มเท

ฝึกฝนตนเอง โดยการวิ่งวันละ 10 ก.ม. ว่ายน้ำวันละ 2 ชั่วโมง ยึดข้อ

วิดพื้นเป็นร้อยๆครั้งทุกวัน ไปติวตามสถาบันกวดวิชาหลายแห่ง แต่

เมื่อถึงเวลาใกล้จะสอบ ผมตาพร่า จึงไปตรวจสายตา ปรากฎว่า ผม

สายตาสั้นมาก เกินจะสอบได้ ในช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมเสียใจที่สุดในชีวิต

                        แม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นทหาร แต่จากการที่เติบโตมากับ

ครอบครัวทหาร ผมจึงมีความรัก ความผูกพัน กับสีเขียว เวลาที่

พี่ชายออกสนาม ผมจะไปส่งจนรถลับสายตา ด้วยความภาคภูมิใจ

ว่าเขาจะไปทำหน้าที่ปกป้องประเทศชาติ หลายครั้งที่ผมเห็นพี่สาว

ร้องไห้ เวลาพี่เขยไปรบที่เวียดนามบ้าง ที่ลาวบ้าง แต่พี่สาวก็บอกว่า

มีความภูมิใจที่สามีไปทำหน้าที่

                        แต่ ณ วันนี้ ความภาคภูมิใจของผม เริ่มสั่นคลอน เนื่อง

จากมีพระบางรูป ออกมาให้สัมภาษณ์ถึงวีรบุรุษของผม ซึ่งผมก็ไม่

อยากจะเชื่อว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่ก็มีหลายคนที่เขาให้ความเห็นน่าคิด

ว่า หากไม่เป็นเช่นนั้น บุคคลผู้นั้นจะลอยนวลอยู่ได้อย่างไร ภาพที่เขา

บุกไปกระทำการที่ไม่สมควรที่วัดของพระผู้ใหญ่ ก็มีทหารไปด้วย ใน

ภาพเหมือนไปอารักขาด้วยซ้ำ แล้วไหนท่านนี้จะไปขู่เอาทรัพย์จาก

เจ้าของโรงแรม พาคนไปขวางการเลือกตั้ง โดยที่ไม่มีใครกล้าเอาผิด แล้วยังปรากฎคำให้สัมภาษณ์ดังต่อไปนี้

            - ฉันเป็นคนเขี่ยลูกให้ทหารออกมาเล่นบ่อยๆ
            - ฉันเขี่ยลูกให้ทหารเล่นบ่อยๆ

            - ฉันเนี่ยเป็นคนส่งสัญญาณ(ให้ทหาร)

            - ฉันมีพรายกระซิบ มีสาย(ทหาร)ของฉัน

            - ฉันก็ทหารเก่าไม่ไช่เหรอ คุณก็รู้นี่

                                    ฯลฯ

            คำเหล่านี้มันทำลายเกียรติภูมิของวีรบุรุษของผมเหลือเกิน

                        ผมอยากให้สิ่งที่ผมได้เห็น ได้ยิน เป็นเพียงความฝันซึ่ง

ผ่านแล้วก็ผ่านไป ผมจะได้คงความภาคภูมิใจในความเป็นครอบครัว

ทหารของผมอยู่

                        แต่หากมันไม่ใช่ความฝัน จะมีใครออกมาอธิบายให้ผม

เข้าใจได้ไหมครับว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับวีรบุรุษของผม

Cr.แปะไซ