สามก๊กสอนใจ

เป็นอุปนิสัยที่ติดตัวมาตั้งแต่จำความได้ ที่เตี่ยมักจะให้ผมอ่านหนังสือ

ให้ฟังก่อนนอน แม้วันนี้เตี่ยจะไม่มีโอกาสได้ฟังเสียงเพราะๆจากลูกชายสุดหล่อ

ของท่านแล้ว แต่นิสัยชอบอ่านหนังสือก่อนนอนก็ติดมาจนถึงทุกวันนี้ แน่นอน

ที่สุด หนึ่งในหนังสือที่ชอบอ่านมากคือ สามก๊ก

บางบทผมก็อ่านไม่รู้กี่รอบ ก็เฉยๆ แต่คืนนี้ เมื่อถึงบทๆหนึ่ง ความรู้สึก เต็มตื้นมันเกิดขึ้นจนรู้สึกเจ็บหน้าอก รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ ต้องวาง หนังสือลงก่อน แล้วทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้น ก็พบคำตอบว่า คืนนี้อ่านไปก็นึกถึง เหตุการณ์ในปัจจุบันไปด้วย แล้วพอดีมาสะดุดเรื่องของโจผีกับโจสิด

ทั้งคู่เป็นลูกของโจโฉ ความจริงโจโฉรักโจสิดผู้น้องมากกว่า แต่เนื่องจาก

แม้โจสิดจะเฉลียวฉลาด เมื่ออายุเพียง 10 ขวบก็สามารถท่องโคลงกลอนได้ถึง

แสนบท แต่ก็ไม่ได้แสดงความสามารถในด้านอื่น แม้กระนั้น เมื่อพี่ชายคือ โจผี

ขึ้นครองราชย์ก็ไม่วางใจ หาทางจะฆ่าน้องชายทิ้ง จึงสั่งให้แต่งบทกวีในเจ็ดก้าว

โจสิดจึงแต่งบทกวี (มีหลายสำนวน) แต่มีเนื้อหาทำนองว่า เป็นพี่น้องกัน

ใยต้องมาเข่นฆ่ากันด้วย ขอคัดมาบางสำนวนก็แล้วกัน

" เถาถั่วถูกทำเป็นถ่านเผา
ของในเตาล้วนแล้วแต่เม็ดถั่ว
กระทบร้อนสะท้อนเสียงเศร้าระรัว
ถั่วหนอถั่วมัวเมาเผากันเอง "
................... อมตะสามก๊ก

โจผีได้ฟังก็สำนึกได้ จึงไม่สั่งประหาร แต่ก็เนรเทศไปอยู่นอกเมือง

ภายหลังโจสิดก็ตรอมใจตาย

วินาทีนี้สถานการณ์พระพุทธศาสนาของเราก็ไม่ต่างไปจากเรื่องราวนี้เลย

ตามโซเชียลต่างๆ ในแวดวงของศาสนา มีแต่ข้อความที่โจมตีกัน ราวกับจะ

ให้ฝ่ายที่ตนไม่พอใจล้มตายลงต่อหน้าให้ได้ ความเคารพยำเกรงในผู้ใหญ่