ฮีโร่นั้นสำคัญไฉน

ฮีโร่นั้นสำคัญไฉน

            เมื่อวานผมมีโอกาสนั่งสนทนากับพระอาจารย์รูปหนึ่งที่ท่านไปปฏิบัติศาสนกิจเป็น พระธรรมทูตที่ต่างประเทศ คุยกันไปสนทนากันไปก็ได้กลิ่นหิมะโชยมา เพราะท่าน เพิ่งเดินทางกลับมา ท่านบอกปีนี้โชคดีหน่อย หิมะตกไม่มาก ปีที่แล้ว เจอพายุหิมะ สองวันสูงแปดฟุต นึกภาพแล้วหนาวแทน แปดฟุตนี่สูงกว่าคน เลยนะครับ ผมเองสูงห้าฟุตนิดๆเอง หลังจากสนทนาพอหอมปากหอมคอ ผมก็วกเข้าประเด็น ที่อยากถามท่าน ในฐานะที่ท่านไปอยู่ที่ต่างประเทศว่า ทำไมที่ ต่างประเทศเขามีฮีโร่เยอะจัง ไม่ว่าจะเป็นซูเปอร์แมน ชายประหลาดที่ตัวเบ่อเริ่ม แต่ใส่เสื้อเบอร์ S แถมใส่กางเกงในข้างนอกซะอีก หรือไอ้แมงมุม สไปเดอร์แมน ที่กระโดดไปกระโดดมา ปล่อยใยไปเรื่อย และอะไรอีกสารพัด นับกันไม่หวาด ไม่ไหว  ท่านก็ถามกลับ สนุกไหมหล่ะ  อ๊ะแน่นอนสิครับ ตามไม่เคยขาดสักตอน ท่านก็ว่านั่นแหละๆ ขนาดผู้ใหญ่ยังชอบแล้วเด็กจะเหลือเหรอ ท่านเมตตาอธิบาย ต่อว่า นั่นเขาฉลาด เขาต้องการสอนให้เด็กมีคุณธรรมผ่านการ์ตูน ผ่านฮีโร่เหล่านั้น ผมก็งงว่า สอนยังไง ท่านมองหน้า คงนึกอยากเขกหัว แต่ก็อธิบายต่อว่า อ้าว ฮีโร่ แต่ละตัวนั่น เสียสละทั้งนั้นนะ เอาเวลาของตัวเองมาสอดส่อง มาช่วยเหลือผู้อื่น ไม่ปล่อยปละละเลย แล้วท่านก็ยกตัวอย่างให้ฟังว่า มีครั้งหนึ่งท่านเดินทางไปต่างรัฐ แล้วเครื่องนำทางมันพาหลงทาง ไม่รู้จะทำไง เลยเดินไปหาฝรั่งแถวนั้น แทนที่เขา จะบอกเส้นทาง เขาถามว่ายูมาจากต่างถิ่นเหรอ พอบอกใช่ พวกคว้าแขนพาขึ้นรถ แล้วนำไปส่งจนถึงที่  พอขอบคุณเขาไป เขาบอกไม่เป็นไร ฉันชอบเป็นฮีโร่ ช่วยคน ว่าแล้วก็หัวเราะ ขับรถกลับบ้าน หรือมีครั้งหนึ่ง ท่านนั่งรถไปกับโยม แล้วโยม ขับรถฝ่าไฟแดง ตำรวจไม่เห็น แต่ปรากฎว่ามีรถคนหนึ่งขับตามมาติดๆ เลี้ยวไหนก็ เลี้ยวตาม แถมบีบแตรให้จอด พอจอดสนิท คนขับสาวสวยเมื่อหกสิบปีที่แล้ว ก้าว ลงมาด้วยความเร็วเหมือนเต่าคลาน ชี้มือสั่นๆว่า ยูขับรถอย่างนี้ได้อย่างไร ไม่รู้หรือ ว่ามันอันตราย ไม่รับผิดชอบต่อสังคมนี่  คนขับของเราก็หน้าเสีย ก้มหน้าฟังผู้เฒ่า ให้โอวาทเกือบสิบนาที หลวงพี่ท่านก็รีบเป็นตัวช่วย เข้าไปขอโทษขอโพย ไม่งั้นคง ได้ฟังโอวาทอันทรงคุณค่าอีกนาน  ก่อนไปผู้เฒ่าก็หันมาบอก โดยที่เราไม่ได้พูด อะไร แกบอก ฉันไม่ได้อยากเป็นฮีโร่นะ แต่ฉันรับผิดชอบต่อสังคม ว่าแล้วก็ขับรถ ไป คงสบายใจที่ได้ทำหน้าที่พลเมืองดี

            มาถึงตรงนี้ก็อดย้อนนึกไปถึงตำราเรียนของเราไม่ได้ สมัยผมยังเด็ก เรียน วรรณคดีเรื่องที่ชอบใจก็อะไรหล่ะ ขุนช้างขุนแผน อ๊ะเข้าเรื่องหล่ะ มีใครอยากเป็น ขุนช้างบ้างไหม แน่นอน ขุนแผนแสนสะท้านอยู่ในใจเสมอ นั่นแหละ เพื่อนๆยุค ผมเลยเจ้าชู้กันเพียบ มันอ้างว่า ก็ทำตามฮีโร่ในดวงใจไงหล่ะ ผมก็เลยแหย่ถามท่าน ว่าแล้วฮีโร่ของท่านคือใครหล่ะ แหมพอถามถึงตรงนี้ หลวงพี่ท่านตาเป็นประกาย แถมยกมือท่วมหัว ท่านบอก ท่านไม่ได้เกิดมาพบพระพุทธเจ้า แต่ได้อ่านได้ศึกษา ประวัติของพระองค์ และเกิดไม่ทันหลวงปู่วัดปากน้ำ ก็ได้แต่ดูครูบาอาจารย์ ท่าน มีบุญที่ได้เจอคุณยาย มีโอกาสได้ฟังคำสอนของคุณยาย แล้วก็ได้เจอหลวงพ่อ เจ้าอาวาสและหลวงพ่อรองเจ้าอาวาส ผมก็ถามท่านต่อว่า แล้วหลวงพ่อทั้งสอง เป็นฮีโร่ท่านยังไงหล่ะ ท่านถามผมว่า เคยอ่านหนังสืออะไรที่สนุกๆไหมหล่ะ อ้าว ก็เคยสิครับ ท่านถามต่อ พอถึงตอนสนุกๆเขาทำไง ทำไงหล่ะครับผมถามกลับ ท่านก็บอก อ้าว ก็โปรดติดตามตอนต่อไปสิ จะไปทำงานแล้วมัวมาชวนคุยอยู่ได้ เอาไงหล่ะครับ ผมก็ต้องกราบลาท่าน แล้วหมายใจว่า ต้องมาล้วงความในใจของ ท่านให้ได้ เดี๋ยวเราค่อยมาถามท่านอีกทีนะครับ หวังว่าท่านคงไม่รำคาญผมจนหนี กลับต่างประเทศก่อนนะครับ

Cr.อนาคาริก