ทำไมต้องอดทน

ทำไมต้องอดทน

            เมื่อวันก่อนได้พูดถึงพระอาจารย์ที่ท่านอยู่เมืองหนาว เลยขอเล่าภูมิหลัง ท่านนิดนึง ซึ่งหากมีจังหวะดีๆ ผมจะถามท่านเหมือนกันแหละว่าทำไมท่านจึงบวช หรือมีแรงบันดาลใจอะไร เพราะท่านบวชตั้งแต่อายุ 24 ปี ที่น่าสนใจคือ ท่านเข้าวัด พระธรรมกายเพียงแค่เดือนเดียวแล้วก็ตัดสินใจบวชเลย และอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ กลายเป็นพระมหาเถระไปแล้ว สมัยเรียนก็ต้องถือว่าท่านไม่ธรรมดาเพราะ จบกฎหมาย จากม.รามคำแหง  ใช้เวลาเรียนแค่สามปี  อีกไม่นานคงจะต้องควักใจ ท่านเรื่องการบวชหน่อย

            หลังจากนั่งธรรมะเสร็จ เดินวนไปวนมาในวัดเจอท่านเข้าพอดี เลยต้องหา เรื่องคุยกะท่านหน่อย เผื่อจะได้ตามท่านไปเยี่ยมลุงแซมมั่ง ก่อนที่ท่านจะหลบไป เลยรีบถามท่านก่อนเรื่องที่ค้างใจเหมือนกันว่า สงสัยคนวัดพระธรรมกายนี่หมด กิเลสกันแล้วหรือไง โดนเขาชมชนิดพิเศษทั้งทางหนังสือพิมพ์ ทั้งโซเชียล ก็ยังพา กันนิ่ง ปฏิบัติธรรมกันเฉย พระอาจารย์ท่านยิ้มนิดๆ ด้วยความเมตตา แล้วค่อยๆ อธิบายให้ฟังว่า ท่านเคยถามเรื่องนี้กับหลวงพ่อเจ้าอาวาส ท่านตอบว่า จะไปโกรธเคืองเขาได้อย่างไร เพราะเป้าหมายหมู่คณะคือการรื้อสัตว์ขนสัตว์ ในที่สุดเราก็ต้องช่วยเขาแหละ พระอาจารย์ยังเล่าต่อว่า ถามว่าคนที่วัดรู้สึกอะไรไหม ท่านบอกอย่าว่าแต่เจ้าหน้าที่วัดเลย แม้แต่ตัวท่านเอง ก็รู้สึกอยากตอบโต้บ้างเหมือนกัน แต่เพราะได้คำสอนของหลวงพ่อรองเจ้าอาวาส ทำให้ต้องหยุดความคิดนั้น ก็เลยขอความเมตตาให้ท่านเล่าว่าท่านสอนอย่างไร ฟังแล้วทึ่งครับว่า หลวงพ่อท่านสอนกันดีเหลือเกิน ฟังดูนะครับ ท่านบอกว่า ตอนที่เข้าไปกราบหลวงพ่อรองเจ้าอาวาส ตอนนั้นก็อารมณ์ร้อนๆ บวชไม่กี่พรรษา พอมีเรื่องโจมตีวัด เลือดพระหนุ่มก็จะกระฉูด เพราะสมัยก่อนบวชก็ไม่เบา หลวงพ่อรองเจ้าอาวาส ท่านกลับให้ท่องโอวาทปาฏิโมกข์ให้ฟัง ท่านบอกเอาแค่ท่อนแรก ที่เป็นส่วนของอุดมการณ์  คือ

            1.ความอดทนคือ ความทนทานเป็นตบะอย่างยิ่ง

            2.ท่านผู้รู้ทั้งหลาย กล่าวว่าพระนิพพานเป็นเยี่ยม

            3.บรรพชิตผู้ฆ่าสัตว์อื่น เบียดเบียนสัตว์อื่น ไม่ชื่อว่าสมณะเลย

            ท่องเสร็จหลวงพ่อรองเจ้าอาวาสท่านก็ถามว่า ท่านบวชเพื่ออะไร จะไปนิพพาน ไปที่สุดแห่งธรรมใช่ไหม ท่านก็ตอบครับ จะตามหลวงพ่อครับ หลวงพ่อท่านก็อธิบายต่อว่า “ให้ดูให้ดี ทั้งสามข้อนั่นเชื่อมโยงกันอยู่ ไม่ใช่แยกกัน กล่าวคือ เราต้องอดทนในการสร้างบารมี เพื่อจะไปนิพพาน และในระหว่างสร้าง บารมีจะต้องไม่ไปก่อเวรโดยการไปเบียดเบียนใคร หรือไปฆ่าแกงใคร ชัดไหม”

            ฟังแล้วก็ถึงบางอ้อ นี่เองคือจุดสำคัญที่ชาววัดพระธรรมกายเขานิ่งกันได้ และทำให้ผมเข้าใจเบื้องต้นแล้วว่า ทำไมชาววัดพระธรรมกายจึงรักหลวงพ่อของ เขามาก เพราะท่านสอนดีอย่างนี้นี่เอง

            ว่าแต่ผู้ที่กำลังพากันออกมาจะรุมกินโต๊ะกันนั่น ตกลงจะไปนิพพานกันบ้าง ไหมครับ

           

Cr.อนาคาริก