หลวงพ่อสอนอะไร(ตอนที่ ๕๙) อย่าดูเบาแม้เรื่องเล็กน้อย

หลวงพ่อสอนอะไร(ตอนที่ ๕๙)

อย่าดูเบาแม้เรื่องเล็กน้อย

     ในการสร้างบารมีไม่ใช่เพียงแค่การที่เราจะมุ่งหน้าไปสู่เป้าหมายเท่านั้น แต่ทุกย่างก้าว จะต้องเดินไปด้วยความระมัดระวัง รอบคอบ ใส่ใจกับรายละเอียดรอบข้างให้ดี

     หลวงพ่อธัมมชโย ท่านจะคอยตอกย้ำบ่อย ๆ ว่า การที่เราฝึกความละเอียดในทุกเรื่อง ในทุกกิจกรรม ในชีวิตประจำวันของเรา จะส่งผลไปถึงการปฏิบัติธรรมได้ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างนั้นมีผลต่อกัน ดังที่ท่านได้กล่าวไว้เสมอ ๆ ว่า เด็ดดอกไม้สะเทือนถึงดวงดาว 

     ดังนั้น ท่านจึงคอยบอกลูก ๆ ว่า ให้รักษาความละเอียดของใจให้ได้อย่างต่อเนื่อง

     ด้วยความตระหนักในคำสอนของหลวงพ่อธัมมชโย ทำให้หลวงพ่อทัตตชีโว ท่านคอยมาพร่ำสอนให้ลูกพระลูกเณร เอาใจใส่ในทุกเรื่องราว ตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งเข้านอน

     ในช่วงที่อาตมาเป็นพระพี่เลี้ยงสามเณรนั้น เมื่อนำสมุดบันทึกของแผนกสามเณรไปถวายให้หลวงพ่อดู ท่านจะหมั่นสอบถามเรื่องความเป็นอยู่ของสามเณรเสมอ แม้บางเรื่องที่อาตมามองข้ามไป ท่านก็จะคอยย้ำ

     “ เอ็งบอกพระพี่เลี้ยงให้ดีนะ ต้องคอยดูในเรื่องความเป็นอยู่ของลูกเณร ไม่ใช่แค่เรื่องอาหารการขบฉัน แต่ต้องตามดู แม้แต่เวลาสรงน้ำสรงท่า เณรอาบน้ำกันเป็นไหม ต้องให้ราดน้ำให้ทั่วตัวก่อนถูสบู่ แล้วตอนเช้า ๆ อาบน้ำต้องให้เป็น ตอนเช้าเอาแค่ความสดชื่น ไม่จำเป็นต้องถูสบู่ ไม่งั้นผิวแห้งหมด ” 

     มีอยู่วันหนึ่ง หลวงพ่อท่านมาเดินตรวจที่แผนกสามเณร เห็นลูกเณรกำลังแปรงฟันบ้าง สรงน้ำอยู่บ้าง ท่านเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ พร้อมกับเรียกพระพี่เลี้ยงไปดูด้วย

     “ พวกท่านเคยดูไหม แปรงสีฟันของสามเณรมันบานแล้ว ควรจะเปลี่ยนได้แล้ว มันมีผลต่อสุขภาพฟันของลูกเณรนะ ไอ้เณรนั่นมันเด็ก มันไม่รู้หลวงพ่อไม่ว่า แต่ไอ้พี่เลี้ยงนี่ หากไม่รู้มันน่าเขกกบาล ”

แล้วท่านก็หันไปชี้ให้ดูสามเณรสรงน้ำ

     “ เวลาเณรสรงน้ำ พระพี่เลี้ยงควรมาดูแลด้วย เด็กก็คือเด็ก หากไม่มีใครดู มันก็จะรีบให้เสร็จ ๆ ต้องสอนให้เขาถูขี้ไคลด้วย หาผ้าผืนเล็ก ๆ เอามาไว้ถูตัวด้วย หรือพี่เลี้ยงก็ไม่เคยถูขี้ไคลวะ ”

     หลวงพ่อท่านไม่เคยปล่อยผ่านเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ บางครั้งเวลาเดินตรวจวัด เห็นสามเณรเดินมาท่านก็จะหยุดมอง หลายครั้งที่ท่านเรียกมา แล้วก็จะชี้ให้ดู

     “ เอ็งดูนะ ลูกเณรมันก็ตัวแค่นี่ แต่ใส่รองเท้าซะโตเชียว อย่าปล่อยผ่าน หารองเท้าที่ขนาดพอดีเท้าให้ ไม่งั้นต่อไปข้างหน้า นอกจากจะไม่รู้จักสังเกตตัวเองแล้ว ลูกเณรจะเดินไม่สง่า สังเกตไหม พอรองเท้าไม่พอดีกับเท้า เวลาเดินก็เดินแบบพะวง ๆ ห่วงจะหลุดหรือไม่ หลวงพ่อมองแต่ไกล เณรเดินแปลก ๆ หัดสังเกตมั่งนะ หรือพวกรองเท้าที่มันสึกเอียงไปข้าง หากปล่อยให้ใส่ต่อไป เณรก็จะเดินผิดปกติ เพราะเส้นมันเสีย หาเปลี่ยนให้ลูกเณรด้วย ”

     เวลาที่เดินตรวจวัด หลวงพ่อจะคอยมองดูไปรอบ ๆ ยิ่งเห็นสามเณรหลวงพ่อจะคอยสังเกตตลอด ทำให้อาตมาได้เห็นถึงความเอาใจใส่ของท่าน

     “ เณร ทำไมนุ่งสบงย้วยอย่างนั้น เวลานุ่งสบงต้องให้เป็นปริมณฑล ให้มันพอดีกัน อย่าปล่อยให้ข้างหน้ามันหย่อนลงมาอย่างนั้น แล้วองค์นั้นก็ปล่อยชายผ้าซะยาวเกินไป กะดูให้ครึ่งแข้งนะลูกนะ ”

     มีสิ่งหนึ่งที่อาตมาได้ข้อคิดจากหลวงพ่อและทำตามท่านมาตลอด คือเรื่องของจีวร กล่าวคือ หากท่านถอดจีวร ท่านจะพับผ้าวางพาดไว้ที่เก้าอี้ ไม่เคยสักครั้งที่จะปล่อยวางไว้ไม่เป็นระเบียบ สาเหตุเกิดจากวันหนึ่ง เดินตามหลวงพ่อไปดูสามเณรตามกุฏิต่าง ๆ ท่านเห็นสามเณรถอดจีวรกองไว้ จึงเรียกสามเณรมา แล้วให้ข้อคิดว่า

     “ ลูกเอ้ย จีวรนี่นะ เหมือนกับธงชัยของพระอรหันต์ ลูกเณรเอามากองไว้อย่างนี้ กลายเป็นผ้าขี้ริ้วไปเลย มาพับให้เรียบร้อยซะ ”

ในเรื่องของจีวรนี้เช่นกัน ท่านเคยสอนสามเณรว่า

     “ จีวรนี่นะ หากเราไม่ได้ห่ม ก็ให้พับเข้ากลาง แล้วพาดบ่า เราไม่ได้เจ็บไม่ได้ป่วย อย่าเอาผ้ามาคลุมหัว มาพันคอ มันดูไม่งามนะลูกนะ ”

     เพราะความใส่ใจในรายละเอียดของหลวงพ่อทั้งสองจึงทำให้ลูกพระลูกเณรได้รับคำชมจากพระผู้ใหญ่และสาธุชนว่า พระเณรวัดพระธรรมกายนุ่งห่มได้เรียบร้อย น่าเลื่อมใส

ขอขอบคุณภาพจากgoogle.com
อาสภกันโต ภิกขุ

๒๑ ก.ย. ๕๙