เสียใจที่รู้จักชมรมพุทธฯ...

เสียใจที่รู้จักชมรมพุทธฯ...

             ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่มีความฝันหลากหลาย เริ่มต้นอยากเป็นทหาร แต่พอสายตาสั้นเป็นไม่ได้ ก็คิดอยากเป็นหมอ เมื่อฝันสลายสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ ก็เลยเบนเข็มอยากเป็นทนาย มากราบเป็นลูกพ่อขุน ใช้เวลาศึกษาวิชากฎหมายอยู่ ๓ ปี

             ในระหว่างที่ศึกษาอยู่นั้น เดินผ่านชมรมพุทธฯเป็นประจำ ชื่นชม แต่ไม่เคยคิดจะเข้า ความรู้สึกต่อชมรมพุทธฯในตอนนั้นคือ พวกนี้เก่งจัง สามารถสวดมนต์ นั่งสมาธิได้ในขณะที่ฝั่งตรงข้ามก็เล่นดนตรี ตรงกลางโถงเขาก็เต้นลีลาศ เป็นภาพที่ชินตาตลอดเวลาที่เรียนอยู่ จนกระทั่งจบการศึกษาเมื่ออายุ ๒๑ ปี

             หลังจากจบการศึกษา ไปทำโน่นนี่ จนอายุ ๒๔ ปี จึงเริ่มรู้จักวัดพระธรรมกาย ทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนไป ภาพการมาวัดครั้งแรกยังจำติดตาติดใจ เดินไปทางไหนก็มีแต่คนทัก พี่เพิ่งมาวัดครั้งแรกหรือครับ/คะ  เราก็นึกในใจ คนที่วัดนี้ฝึกสมาธิดีจนรู้ว่าเราเพิ่งมาวัดเลยหรือเนี่ย (ที่ไหนได้ ไปส่องกระจก ผมยาวระต้นคอเชียวเรา)

             มาวัดได้เดือนเดียว ผมก็ถูกพระอาจารย์ล้างสมอง ให้ฟังเทศน์เรื่องพระคุณบิดามารดา ที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน ฟังไป น้ำตามันไหลพราก ๆ เพราะนึกถึงว่า ตัวเองไม่มีโอกาสได้ตอนแทนพระคุณของท่านทั้งสอง พอดีพระอาจารย์พูดราวกับรู้ใจว่า วิธีแทนคุณที่ดีที่สุดคือ การบวชเอาบุญให้กับท่าน เพราะประโยคนี้เอง ราวกับเปิดทางสว่างให้ชีวิต ผมตัดสินใจเพียงเสี้ยววินาทีว่าผมจะบวชเข้าพรรษา

             ในช่วงที่บวชนั่นเอง ที่ทำให้ผมมีโอกาสได้ติดตามพระอาจารย์ไปชมรมพุทธฯ ไม่ว่าจะเป็นที่ จุฬาฯหรือเกษตรศาสตร์ ผมได้พบเห็นวัตรปฏิบัติของเด็ก ๆ ชมรมพุทธฯ ที่น่าชื่นชม เขาตั้งใจทำงาน โดยไม่มีค่าตอบแทน ตั้งใจจัดตักบาตรในมหาวิทยาลัย ตั้งใจจัดนิทรรศการทางก้าวหน้า จัดการสอบตอบปัญหาธรรมะ โครงการต่าง ๆ ที่มุ่งให้เยาวชนเป็นคนดีตามหลักพระพุทธศาสนาสารพัดโครงการ
             นึกแล้วก็เสียดายทุกครั้ง หากสมัยที่เรียนรามฯอยู่นั้น ถ้าผมเข้าชมรมพุทธฯ ป่านนี้ผมคงได้รู้จักวัด และเข้าวัดตั้งแต่อายุยังไม่ถึง ๒๐ ปีแล้ว คงสร้างบุญบารมีได้มากกว่านี้อีกเยอะ

เสียใจที่รู้จักชมรมพุทธฯ...ช้าไป 

ขอขอบคุณภาพจาก google.com

อนาคาริก

06/24/16