เด็กชมรมพุทธ...หัวใจเธอ ไม่ใช่คน

เด็กชมรมพุทธ...หัวใจเธอ ไม่ใช่คน

            มีน้อง ๆ ที่วัด ได้อ่านบทความที่ผมเขียนเรื่อง “เสียใจ...ที่รู้จักชมรมพุทธฯ” สอบถามมาว่า ในช่วงที่ผมบวชอยู่ ผมมีอะไรประทับใจเกี่ยวกับชมรมพุทธฯบ้างหรือไม่ ?

            ผมมานั่งนึกลำดับเหตุการณ์ต่าง ๆ แล้ว ไม่รู้จะบอกว่าไงดี เพราะภาพต่าง ๆ มันพรั่งพรูมาอย่างกับสายน้ำ ต้องขอบอกก่อนว่า ที่ผมเรียนจบเร็ว ไม่ใช่ว่าเก่ง แต่คือเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ไม่ทำกิจกรรมอะไรเลย เอาแต่เรียนอย่างเดียว วิถีชีวิตช่วงนั้นมีที่ไปคือ ห้องเรียน ห้องสมุด และห้องพัก ดังนั้นหากผมจะประเมินใครก็คงต้องเอามาเปรียบกับตัวเองเป็นหลัก

            ในขณะที่ตัวผมเองเวลาเรียน ไม่เคยเข้าไปช่วยใคร ไม่เคยทำงานชมรมไหน  แต่เด็กชมรมพุทธฯ ที่ดูหน้าตาแล้ว ผมว่าแต่ละคนอยู่บ้านนี่ มันคุณหนูชัด ๆ เด็กเหล่านี้เมื่อมาทำงานชมรม ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง ไม่มีคำว่าเกี่ยงงาน ยกโต๊ะ เก้าอี้ ทำป้าย จัดบอร์ดนิทรรศการ ทำกันได้หมด เวลาเหนื่อย ก็ฟุบกับโต๊ะ แทนที่จะนอนฟูกนุ่ม ๆ ที่บ้าน ยิ่งเวลามีงานเร่งด่วน ต้องช่วยกันทั้งคืน ตามซอกโต๊ะ มุมห้อง ตรงไหนก็ได้ งีบสักพัก แล้วลุกมาลุยงานกันต่อ บางครั้งจัดเตรียมงานทั้งคืน แทบไม่ได้นอน เช้ามาต้องเตรียมจัดตักบาตรต่อ ต้องวิ่งไปยืมของตามวัดโน้นวัดนี้ ต้องไปประสานงานกับหน่วยงานอื่น ๆ สารพัด

            บางครั้งที่ผมเคยเข้าร่วมประชุม น้องบางคนขอตัวออกไปก่อน พอถามว่า จะรีบไปไหน เธอบอกเดี๋ยวต้องไปเข้าห้องสอบค่ะ หา ! นี่ขนาดวันสอบ เธอยังสละเวลามาประชุมหรือนี่ แม่เจ้า ! ถ้าเป็นผมหล่ะ วันสอบนี่ต้องทบทวนก่อนเข้าสอบแล้ว บางคนพรุ่งนี้จะสอบ ยังมาช่วยเตรียมงานที่ชมรม พอจะไล่ให้ไปอ่านหนังสือ คำตอบคือ หลวงพี่ไม่ต้องห่วงครับ ผมมั่นใจสอบผ่าน แต่หากไม่มาช่วยงานชมรม ผมตามบุญเพื่อน ๆ ไม่ทันแน่  โอ ! อะไรจะปานนั้น นึกถึงตัวเองสมัยเรียนไม่เคยเลยที่จะคิดอยากจะทำเพื่อคนอื่น จะทำอะไรต้องนึกถึงแต่ตัวเองก่อนเสมอ ในขณะที่ผมเอาเวลาไปเข้าเธค แต่เด็กพวกนี้เอาเวลามาทำงานพระพุทธศาสนา นี่ ใจของเด็กพวกนี้มันทำด้วยอะไรกันแน่ ?

            มีเหตุการณ์หนึ่งที่ผมประทับใจมากคือ ในช่วงที่บวชนั่นแหละ วันนั้นเป็นวันพฤหัสบดี ชมรมพุทธฯจุฬา จะมีการจัดตักบาตรประจำสัปดาห์ ในขณะที่ผมเดินอุ้มบาตรไปหยุดที่หน้าเด็กสาวคนหนึ่ง จากที่มองตรงไปข้างหน้า ก็อดไม่ได้ ต้องหันมามองหน้าของเธอ หน้าตาออกแนวตุ๊กตาจีน ใบหน้าอิ่มบุญ เธอหลับตาพริ้ม พร้อมกับอธิษฐานจิตเสียงดัง “ ด้วยอานิสงส์แห่งบุญที่ข้าพเจ้าได้ตั้งใจน้อมถวายภัตตาหารนี้... ” ผมก็นึกในใจว่า อืม ! ดีจังรู้จักอธิษฐานเอาบุญให้ตนเอง แต่พอเธอกล่าวต่อเท่านั้น ทำเอาผมขนลุกซู่ กลับมาถึงวัดต้องมานั่งธรรมะตัวตั้ง เพราะอะไรหรือครับ ก็เพราะคำอธิษฐานของเธอนั้นแหละ

            “ ด้วยอานิสงส์แห่งบุญที่ข้าพเจ้าได้ตั้งใจน้อมถวายภัตตาหารนี้...ขอให้พระภิกษุสงฆ์ได้ประพฤติธรรมโดยสะดวก ให้ท่านใจหยุดใจนิ่ง เข้าถึงพระธรรมกาย โดยง่าย โดยเร็วพลัน เทอญ ”

           

            นี่เป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งที่ผมเองได้สัมผัสกับเด็กชมรมพุทธฯ ขอบอกเลยว่า เด็กพวกนี้...หัวใจไม่ใช่คนหรอกครับ

เด็กพวกนี้...หัวใจพระโพธิสัตว์ ชัด ๆ

ขอขอบคุณภาพจาก google.com

อนาคาริก

06/25/16